Dünya Gazetesi yazarı İlter Turan, Rusya-Ukrayna gerginliğini ilginç bir benzetme ile kaleme aldı.
İşte o yazı:
Putin’in Ukrayna’da neyi hedeflediği, bu ülkeye ait ama Rus nüfusu yoğun iki bölgenin bağımsızlığını tanımasıyla açığa çıkmış bulunuyor. Şimdi, bu “yeni” ülkelerin bağımsızlıklarını korumaya yönelecektir. Rusya bu tekniği daha önce Gürcistan’da da iki bölgeyi bu ülkeden kopararak Rusya’ya bağlamak şeklinde, daha sonra da Kırım’ı işgal ederek kullandı. Bu eylemleri uluslararası alanda tepkiyle karşılandı, etkisi fazla hissedilmeyen bazı yaptırımlar uygulandı ama Rusya istediğini elde etmiş oldu.
Soğuk Savaş sırasında Rusya’nın başvurduğu ‘salamı dilimleme’ taktiklerine geri dönüş yaptığı söylenebilir. Bu taktik, belirli aralıklarla hasmı rahatsız eden ama savaşa yol açacak düzeyde ileri tepki gerektirmeyen adımların atılmasıyla hedefe varılmasını öngörüyordu. Rusya’nın şimdiki krizin atlatılmasından sonra Ukrayna’dan Kırım’ı çevreleyen yeni topraklar elde etmeye çalışması beklenebilir. ABD, NATO ve AB Rusya’nın geri adım atmasını isteyeceklerdir ama ben Putin’in bunu kabul edeceğini zannetmiyorum. İnandırıcılıklarını korumak için bu defa yaptırımlar konusunda Batı’nın daha ısrarlı davranması beklenebilir. En önemli adım ise Kuzey Akımı projesinin durdurulması oldu. Diğer bazı ağır yaptırımlar da gelecektir.
Rusya’nın etkili olduğu bölgelerde etnik, dini ve demokrasi talebi kökenli huzursuzluklar da artabilir. Türkiye yeni devletleri tanımayacağını açıklamış ve Rusya’yı eleştirmiştir. NATO’nun uygulayacağı yaptırımlara karşı çıkmakta zorlanacak, verilen kararlara da uymak mecburiyetinde kalacaktır. NATO’nun Karadeniz’deki varlığının güçlenmesi için baskı altında kalacaktır. S-400’leri toprakları dışına çıkarması baskılarına belki de olumlu yaklaşmak zorunluluğunu hissedecektir. Hem Rusya hem de Ukrayna ile iyi geçinmeye çalışan Türkiye’yi, yapmak istemediği tercihlere zorlayan zor günler beklemektedir. Bu krizin tek faydası, Rusya olan ilişkilerimizde romantizme yer olmadığın bir defa daha göstermesidir