Gelir dağılımı adaletsizliği ve pahalılık nedeniyle artık Türkiye’de barınabilen ve evinde öyle ya da böyle beslenebilen adeta şanslı hale geldi.
Eskiyi düşünüyorum,
Mukayese ediyorum,
Gözümün önüne gelen hatıralar yaşam kalitesindeki bozulmayı anlamam için yetiyor.
Yeri gelmişken hatırlatayım, iktisat ‘yaşam kalitesi optimizasyonudur’.
Yaşam kalitesi ise barınma ve beslenmeyle başlar.
Sonrasında ise ait olma, sevgi, değerler ve kendini gerçekleştirme gelir.
Yani temel ihtiyaçlardan sonrası için hedef MUTLULUKTUR!
Mutluluk tabi ki parayla olmaz.
Ancak parasız mutlu olmak pek de kolay değildir.
Para asla bir amaç değil ancak araçtır.
Bakın nasıl?
90’larda, lise yıllarımda aile dostlarımızla yemeğe giderdik.
Adeta CÜZDAN SAVAŞLARI yaşanırdı!
Orta sınıf ailelerdi: Memur, öğretmen, mühendis, doktor..
Masaya HESAP GELDİĞİNDE, babalar birlerinin cüzdanını ceplerinde tutmak için sözlü ve fiziksel kuvvet uygularlardı.
‘Bak sakın, çok bozulurum!’,
‘Hayatta olmaz, bu sefer ben!’,
‘Aramızda öyle şey mi var?’…
Birinin eli diğerinin bileğinde, öbürü ise elinde adisyonla bekleyen garson ile bir başkasının arasına girmiş vaziyette.
Kargaşalı bir ortama dönerdi masa.
Herkesin tek derdi vardı: Hesabı ödemek!
Düşünün, çocuklu dört aile gitmiş olsa yemeğe, masada yaklaşık 10 kişi var.
İşte o yıllarda ORTA SINIF rahatlıkla dostlarının hesabını ödeyebiliyordu.
İşte o yıllarda ORTA SINIF emekliliğinde alacağı tazminatla konut almanın hayalini kurabiliyordu.
İşte o yıllarda ORTA SINIF korkmadan iki, üç çocuk yapabiliyordu.
İşte o yıllarda ORTA SINIF temel ihtiyaçları düşünmeyi bir tarafa bırakarak, parayı mutluluk odaklı bir araç olarak kullanabiliyordu.
O yıllarda da dar gelirli vardı, bugün de var.
Lakin artık ORTA SINIF yok,
Haliyle de CÜZDAN SAVAŞLARI yaşanmıyor.
Sevgi ve vicdanla kalın…
Prof. Dr. Soner GÖKTEN